Column Streekderby
Op het affiche staat de aankondiging van de wedstrijd De Graafschap-Vitesse. De aftrap is zondagmiddag half een, het weer en het veld zijn slecht, maar de sfeer in het uitverkochte stadion is zeer goed. De spanning vooraf tussen beide kampen was door de media al aardig aangedikt en dat zorgde ervoor dat de wedstrijd een extra lading mee kreeg.
En wat dat nou echt is, de lading van een streekderby en hoe dat kan en werkt is mij niet bekend, dat is voer voor psychologen, maar het doet wel iets met de mensen. Ze praten meer en enthousiaster, de lichaamstaal is wat bombastischer en dat gegoten in een volle Vijverberg waar dan bijna 13.000 man de sfeer maken heeft iets bijzonders. En dat is de extra lading die dit met zich meebrengt, denk ik. Dan staan er in het uitvak ook nog eens 550 Vitessenaren die dan ook nog eens opruiende taal scanderen waar dan ‘onze’ Spinnekop tegen in gaat, de insteek van de dames en heren supporters is alleszins redelijk beschaafd, wij zijn de ‘strontboeren’, zij daar in tegen krijgen het hele stadion tegen zich door, ‘wie niet springt is voor Vitess’, te scanderen. Ja, dit kan dus in 2016, geen pop maar top.
Vlak voor de wedstrijd werd Simon Kistemaker, bijnaam ‘De kist’ oud trainer van De Graafschap, nog gehuldigd als erelid. Hij kreeg dit uitgereikt door niemand minder dan super-supporter ‘doe toch normaal’ Bennie Jolink.
De wedstrijd begon en ondanks de aftastende opening was de sfeer geweldig. Zakelijk Vitesse speelde gecontroleerd, Graafschap met meer bravoure en initiatief. Toch maakte Vitesse het openingsdoelpunt vanuit het ‘niets’. Een pegel van een meter of 25 en plof, Jurjus zag de bal nog voorbij zeilen, maar stond verankerd en kon niets uithalen. Even viel het stil, dit hadden wij niet verwacht, het zal toch niet gebeuren dat wij ondanks de goede reeks wedstrijden nu juist deze pot gaan verliezen tegen aartsrivaal ‘de buurman’? Het was te zien dat Vitesse meer individuele kwaliteiten heeft, maar wij kwamen toch weer snel in de ‘D’ran-modus’ en voetbalden geheel gelijkwaardig mee. Teamspirit versus, ‘ik ben goed in eilanden voetbal’. De Graafschap kreeg kansen en na een prachtige aanval scoorde Vermeij de 1-1 vlak voor rust. Het stadion ‘ontplofte’ en de sfeer was ronduit hartverwarmend, bijna het gehele stadion ging er achter staan en zongen allemaal: “wie niet springt is voor Vitess.” Dit is reclame voor het voetbal, prima spel, compact vol stadion dicht op het veld, sfeer en dan is topsport fantastisch om te zien en te beleven. Het was rust, even bijkomen en een biertje drinken, ook hier weer een lekkere gezellige geroezemoes in de businessclub van enthousiaste mensen die genieten van de wedstrijd. De tweede helft was net koud onderweg en na een echt schitterende aanval ronde Vermeij de 2-1 af. Wat een geweldig moment om nu de bovenliggende partij te zijn en ook nog een geheel terecht tegen de nummer vijf van de eredivisie. Wij bleven voetballen en Vitesse kreeg ook kansen op een aansluitingstreffer, wordt het 3-1 of 2-2? Het eerste had ik, en vele met mij, verwacht. Maar de tweede optie werd waarheid. Vijf minuten voor tijd wederom een prachtig doelpunt van Vitesse in de vorm van een soort van lob, belande deze voor de tweede keer in de touwen. Jammer, dat doet even pijn. Dichtbij drie punten en daarmee zouden wij een mooi gat geslagen hebben met naaste concurrent Cambuur. Ondanks nog een aantal pogingen vlak voor tijd, bleef de stand op 2-2. Ja, teleurstelling, echter ook prima, weer een punt en de Graafschap is nog altijd thuis ongeslagen in 2016.
De streekderby is ten einde, Vitesse gaat douchen en omkleden om de thuisreis te gaan aanvaarden. Een reis van twintig minuten, te kort om de bijzondere indrukken van deze pot voetbal te verwerken. Maar je bent huurling van big club Chelsea, je belt met je manager en enthousiast vertel je dat jij getuige was van een uniek sfeertje dat je alleen kent bij topclubs. “Where was this? The city Doetinchem?” En zo brabbelde de Vitesse voetballer verder tegen zijn manager, want hij zag nog iets en dat was helemaal incredible, want hij zag trainer Vreman op de fiets weer naar huis gaan, totaal flabbergasted zeeg hij in een in zijn luxe fauteuil met massage. Magic. Vreman fietste vrolijk met wind mee in een half uurtje richting zijn huis, de regen viel gestaag neer, de bomen ruisten in de wind en even veegde hij een traan weg uit zijn gezicht, momentjes van geluk. Bij thuiskomst wachtte zijn vrouw op hem met een heerlijke pan erwtensoep: “Goh, 2-2”, zei zijn vrouw. “Mooi en knap hoor.” “Viel wel mee hoor,” zei Vreman. “Mag ik trouwens de maggi even?”
